Fotoopowieści - Bycza łąka

Nie tak dawno, sprawdzając statystki swojej strony internetowej zauważyłem, że ktoś trafił na nią szukając odpowiedzi na pytanie: „fotografowanie jeleni, rano czy wieczorem?” Żałowałem, że osoba ta pozostaje dla mnie anonimowa – chętnie bym pomógł i wyczerpująco odpowiedział. Dzikie zwierzęta mają inaczej ustawione zegarki niż ich cywilizowani koledzy. Pory największej aktywności przypadają na godziny, w których albo smacznie śpimy, albo zmęczeni całym dniem, rozsiadamy się w fotelu i włączamy telewizor (wyłączając mózg). Trudno jest pogodzić ludzki rozkład dnia z fotografią przyrodniczą. Znakomita większość profesjonalistów i amatorów zrywa się bladym świtem (tak bladym, że aż czarnym), żeby odbywać swoje fotograficzne łowy w najlepszej porze, czyli wczesnym rankiem. Ja też tak próbowałem, ale nie potrafię. Lenistwo i folgowanie własnej wygodzie bierze górę. W poprzednim roku byłem o świtaniu w terenie raptem dwa razy, na kilkadziesiąt wyjazdów fotograficznych jakie udało mi się odbyć. Przyznaję, szczerze, uczciwie i bez zbędnego ociągania, że były to wyjazdy udane i obiecywałem sobie, że muszę częściej tak robić. Szara codzienność szybko jednak weryfikuje najbardziej ambitne plany – w tym roku nie wstałem na świt ani razu. Myślę, że oprócz lenistwa, wpływ na moje decyzje ma także fakt, że do pełni szczęścia wystarcza mi obcowanie z naturą, która jest przytwierdzona do ziemi za pomocą systemu korzeni i na mój widok nie ucieka. Nie muszę fotografować zwierząt, żeby uznać wyjazd za udany.
Mam kilka miejsc ulubionych, które regularnie odwiedzam. Każde z nich ma swoją „nazwę kodową”. Czasami pochodzi ona od nazwy pobliskiej miejscowości, innym razem jest pochodną cechy terenu, czy zdarzenia, które miało tam miejsce. Wśród moich ulubionych miejscówek wymieniłbym łąki: „Leniwą”, „Windowsową”, „Świetlikową” czy „Dużą”. Ostatnio odkryłem kolejną, którą nazwałem „Byczą” i właśnie o tej chcę opowiedzieć.

Podczas ostatniej wizyty na Dużej Łące, przez obiektyw wypatrzyłem śliczny zachodni stok, leżący nieopodal, na którym naliczyłem kilkadziesiąt jeleni, a i dziczków kilka by się znalazło. Postanowiłem wybrać się tam przy najbliższej okazji. Jako, że pogoda w niedzielę zdawała się poprawiać, więc nie zastanawiając się wiele, wskoczyłem w ciuchy i pogoniłem na łąkę.
Na miejscu byłem krótko po piętnastej. Wiatr nie był korzystny i nie mogłem zająć miejsca, które wcześniej upatrzyłem. Musiałem improwizować. Wybór stanowiska jest istotny z co najmniej trzech powodów. Po pierwsze kierunek wiatru musi być tak dobrany, by zapach (o ile dla zwierząt jest to zapach) nie niósł się w kierunku lasu, z którego spodziewamy się gości, bo inaczej na spodziewaniu się skończy. Drugi to odpowiednie światło. Idealnie jest, gdy Słońce będzie widoczne do samego koniuszka tarczy chowającej się za horyzont. Trzeci aspekt to możliwość zbudowania ładnego kadru. Mi udało się doskonale ustawić względem wiatru i światła, gorzej było z otoczeniem. Las, który stanowił tło był dość blisko i obawiałem się, że na fotografiach będzie nazbyt wyrazisty.
Gdy w końcu wybrałem stanowisko zaczęło się czekanie. Nawet nie było nudno. Wzrok cieszył lisek, który polował w pewnej odległości (poza fotograficznym zasięgiem). Gdy lisek poszedł, zastąpił go orzeł przedni, który sfrunął z drzewa i zupełnie od niechcenia upolował myszkę. Odległość dobrych kilkuset metrów skutecznie uniemożliwiała fotografowanie, ale bez skrępowania przyglądałem się szczegółom kolacji przez obiektyw.
Chwilę potem z lasu po prawej wyszła grupka jeleni. Dwie łanie i cztery
maluchy. Ucieszyłem się, bo bardzo chciałem sfotografować młode jelonki, ale jak się okazało zielenina jeszcze nie dla nich. Ułożyły się grzecznie w wysokiej trawie i tyle je widziałem. Tymczasem łanie zajęły się posiłkiem. Popasały swobodnie w sporej odległości, ale podjadając trawiaste smakołyki, krok po kroku zbliżały się do mnie.

Po godzinie jelenie były już dość blisko, żeby usłyszeć migawkę aparatu. Przyglądały mi się bacznie, a przez obiektyw widziałem jak intensywnie pracują nosami, próbując mnie zwęszyć.

W końcu jedna z nich podjęła zdecydowane działania. Postanowiła obejść mnie dookoła i skutecznie sprawdzić zapach. Jej reakcja mnie zdziwiła. Spodziewałem się, że gdy mnie wyczuje da sygnał do odwrotu, tymczasem wróciła z rekonesansu i nic szczególnego się nie wydarzyło. Łanie wprawdzie postanowiły się zwinąć, ale nie w panicznej ucieczce. Spokojnie się oddaliły w inny rejon łąki.
Nareszcie mogłem się rozprostować. Przez ponad godzinę praktycznie się nie ruszałem. Łanie są bardzo ostrożne. Co rusz któraś podnosiła głowę i sprawdzała teren. Widziałem jak reagują na głosy ptaków. Gdy usłyszały jakiś głośniejszy ptasi okrzyk, natychmiast głowy wyskakiwały z traw i dokonywały inspekcji otoczenia. Długo się swobodą nie cieszyłem. Raptem kilka minut później, z prawej strony zaskoczyła mnie spora chmara. Były blisko, dużo bliżej niż wcześniejsza grupka. Natychmiast mnie usłyszały, ale reakcja była znów zaskakująca. Tym razem dziwne dźwięki wzbudzały co najwyżej umiarkowane zainteresowanie.